Post navigation

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ

Από την εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου 2013

Πανοσιολογιότατε πατήρ Γαβριήλ, παπά Νίκο,

Αξιότιμε Δημοτικέ Αντιπρόσωπε της Κοινότητας Βελημαχίου, κε Χριστόπουλε,

Εκπρόσωποι των συλλόγων,

Αγαπητοί συγχωριανοί, συμπατριώτες.

Σήμερα γιορτάζουμε την μεγάλη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Τη νύχτα αυτή, όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Μεταξάς έφτασε στο σπίτι του αργά, μετά τις συσκέψεις που είχε στο γραφείο του, χτύπησε το κουδούνι και ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, Γκράτσι, με εντολή του δικού του πρωθυπουργού Μουσολίνι, ζήτησε να του παραδοθούν τα εθνικά εδάφη μας.

Είχαν προηγηθεί το βράδυ, τα εγκαίνεια της όπερας του Πουτσίνι, στην Εθνική Λυρική Σκηνή, στην οδό Αακαδημίας, όπου ο Γκράτσι, ως επίσημος καλεσμένος περίμενε να ανακοινώσει στον Μεταξά το μήνυμα του Μουσολίνι, αλλά σε αυτά τα εγκαίνεια δεν πήγε ο πρωθυπουργός γνωρίζοντας τις πιθανές εξελίξεις, και έτσι, ο Γκράτσι στις 3 κ 20 το πρωί κτύπησε το κουδούνι στο σπίτι του, στην Κηφισιά.

Η απάντηση του Μεταξά ήταν: «θεωρούμε το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπο με το οποίο γίνεται τούτο, ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος». Ακολούθησε το ιστορικό ΟΧΙ, όπως γράφηκε στις εφημερίδες των Αθηνών της επόμενης μέρας.

Τις ώρες που ο κόσμος κοιμάται και μόνον οι φρουροί αγρυπνούν στα σύνορά μας, αυτές τις σκοτεινές ώρες, διάλεξε η γειτονική Ιταλία του Μουσολίνι, να πραγματοποιήσει το ιταμό και ανιστόρητο έγκλημά της, στις πλάτες της Πατρίδας μας.

Μια χώρα τόσων εκατομμυρίων με μεγάλη ιστορία και παράδοση, αποφάσισε με τη φασιστική της υποκίνηση να μεταχειριστεί τη βία για να αφαιρέσει τη λευτεριά και την τιμή από τη χώρα μας από την Πατρίδα του ηρωϊσμού, του αγώνα και της θυσίας.

Και έτσι την αυγή της 28ης Οκτωβρίου, σαν σήμερα, οι σειρήνες ηχούσαν, τα μεγάφωνα καλούσαν και όλη η Ελλάδα βρέθηκε στο πόδι του πολέμου. Το σάλπισμα της επιστράτευσης αντήχησε απ’ άκρον εις άκρον της Πατρίδας και πλήθος εφέδρων έφτασαν σε πυκνές φάλαγγες κάτω από τη Σημαία μας, υπακούοντας στο χρέος και στο κάλεσμα της Πατρίδας.

Η μικρή Ελλάδα, με ασυγκράτητο ηρωϊσμό, θάρρος και υψηλό φρόνημα, ξεσηκώθηκε σε πανελλήνιο συναγερμό, για να αντιμετωπίσει τον Ιταλό επιδρομέα και να φωνάξει το: « Ίτε παίδες Ελλήνων νυν υπέρ πάντων αγών».

Το μικρό Έθνος μας, οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί μας, δεν ανέχονται την επιβουλή και την επιδρομή, ούτε λιποψυχούν μπροστά στην υπεροχή του εχθρού. Προικισμένοι με πλούσια κληρονομιά, με σύμβολο τις Θερμοπύλες και το Βυζάντιο και μεθυσμένοι «από τ΄αθάνατο κρασί του εικοσιένα», ορθώνουν κατά της τυραννίας το ηθικό παράστημά τους.

Οι αγωνιστές μας δοξάζονται στις κορφές της Πίνδου και του Σμόλικα λαμπρύνοντας τη φυλή μας, υψώνοντας την ελληνική αρετή και γενναιότητα, από το Καλπάκι στο Τεπελένι και στην Κορυτσά, από την Πρεμετή στην Κλεισούρα και το Πόγραδετς, από το Αργυρόκαστρο στη Χειμάρρα και τους Αγίους Σαράντα.

Οι μεγάλες μάχες που γίνονταν ντρόπιασαν τους Ιταλούς αξιωματικούς στην εαρινή επίθεση του 41, και, ακόμα, και ο ίδιος ο Μουσολίνι που παρακολουθούσε την εξέλιξη των επιχειρήσεων απαξίωσε τους στρατηγούς του για την ανεπάρκειά τους.

Για την κατάληψη του ιστορικού οχυρού 731, δεκάδες χιλιάδες Ιταλοί στρατιώτες πέθαναν και τουλάχιστον 2000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι, όταν ο ηρωϊκός ταγματάρχης Κασλάς (που ήταν επικεφαλής του 2ου τάγματος και στην μικρασιατική καταστροφή), μαζί με τον λοχαγό Κουρτίδη και ο επιλοχίας Ζήκος των ηρωϊκών αγωνιστών μας, αντιστάθηκαν ανδρειωμένοι, κάνοντας μετά από 20 μέρες αναμονής το Μουσολίνι να γυρίσει άπραγος, απογοητευμένος στη Ρώμη, και εμάς τους ένδοξους νικητές Έλληνες να τραγουδάμε το: «Κορόϊδο Μουσολίνι, κανένας δε θα μείνει…»!

Τώρα, μέσα σε 4 μόλις μήνες, ο ελληνικός στρατός έχει στα χέρια του την κατάσταση, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελληνικά εδάφη και τους κατεδίωξε μέσα στην Αλβανία, κατατροπώνοντάς τους.

Οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό των ελληνικών πόλεων για εκφοβισμό και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα, αν δεν μας επιτίθεντο από το βορρά και η άλλη μεγάλη δύναμη, η Γερμανία των 85 εκατομμυρίων ψυχών.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στο θαύμα της νίκης μας κατά των Ιταλών, στο μέτωπο της μάχης, σε όλες τις γραμμές, οι στρατιώτες μας έβλεπαν παντού το ίδιο όραμα. Υπάρχουν μαρτυρίες στρατιωτών, στο οχυρό Ιβάν-Μόροβας, όπου έβλεπαν τις νύχτες μία γυναικεία μορφή να προβαδίζει, ψιλόλιγνη, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, τη λαβωμένη της Τήνου, την Υπέρμαχο Στρατηγό, να γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, που ζητούσαν την προστασία Της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας.

Γι΄αυτό, από το 1952 η εκκλησία μας μετέθεσε τη γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28 Οκτωβρίου, σαν σήμερα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας για τη Σκέπη και την Παρουσία Της στον αγώνα των Ελλήνων, απέναντι στους Ιταλούς αρχικά, και αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Οι Έλληνες πολέμησαν με θάρρος και χάρισαν στους ελεύθερους λαούς το ζωντανότερο μήνυμα ελπίδας με την πρώτη νίκη κατά του φασισμού, αλλάζοντας τα σχέδια του άξονα, καθυστερώντας την επέμβαση στη Ρωσία, δείχνοντας για άλλη μια φορά το δρόμο του καθήκοντος και της θυσίας.

Όμως έτσι συνέβαινε πάντοτε, οι αγώνες και οι θυσίες της Ελλάδας έμπαιναν στην υπηρεσία όλου του κόσμου, γιατί η μοίρα μας είναι και η μοίρα όλης της γής.

Πράγματι, αν δεν ήταν οι Έλληνες να αντισταθούν στον κίνδυνο των Μήδων-Περσών στην αρχαιότητα, δεν θα ολοκληρωνόταν το θαύμα των Ιώνων σοφών με τους αρχαίους κλασσικούς, ο χρυσούς αιώνας του Περικλέους στην Αθήνα δε θα γινόταν, και ποτέ η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε το ασίγαστο πνεύμα της κλασσικής εποχής.

Αν, επί χίλια χρόνια, οι Έλληνες του Βυζαντίου, της Ανατολικής αυτοκρατορίας δεν προέβαλλαν με επιτυχία τα στήθη τους σε όλες τις επιδρομές των βαρβάρων λαών της εποχής εκείνης και δε διατηρούσαν το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη σαν ιερή κιβωτό της Ορθοδοξίας και του πολιτισμού, η Ευρώπη θα βρισκόταν ακόμα στο σκοτάδι του Μεσαίωνα και δεν θα είχε αναγεννηθεί ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός.

Ας στρέψουμε όμως τη μνήμη μας στο έπος του 1940.

Ας ποτιστούμε από τις αιώνιες ηθικές αξίες της ελευθερίας του 1940 και ας τις κάνουμε κανόνα της ζωής μας.

Ας μεταδώσουμε στις ερχόμενες γενιές, μαζί με το έπος του 1940 και την πεποίθηση ότι οι Έλληνες ουδέποτε υπέκυψαν, ούτε θα υποκύψουν και ας έρθουν «Μήδοι και Λατίνοι».

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε ενωμένοι και όχι διαιρεμένοι στα νέα καλέσματα της εποχής, περήφανοι μέσα μας να διατηρήσουμε αλώβητη την εθνική μας συνείδηση.

Ας γονατίσουμε ευλαβικά μπροστά στους αθάνατους νεκρούς μας, των οποίων οι ψυχές πετάνε πάνω μας τις στιγμές αυτές και ας τους διαβεβαιώσουμε ότι η θυσία τους δε θα ξεχαστεί.

Ας ορκιστούμε ότι θα αγωνιστούμε και θα επαγρυπνούμε έναντι αυτών που επιβουλεύονται τη Χώρα μας και μία θα παραμείνει η πίστη μας, το μεγαλείο της Πατρίδας, μία η σκέψη μας, η δόξα της Ελλάδας, μία η απόφασή μας, η αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους μας, γιατί «δεν μετριέται με το στρέμμα αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα».

Αθάνατοι οι ήρωες του 1940

Αθάνατοι οι αγωνιστές του 1940

Αθάνατοι

Σας ευχαριστώ,

Κων/νος Θωμάς